Barnim III Wielki

Tytuł:
książę pomorski, współregent ojca 1320 r., książę na Szczecinie 1344 r.

Urodzony:
1300

Zmarł:
14.08.1368

Rodzice:
Otton I
Katarzyna

Współmałżonka:
Agnieszka (od 1330) - dzieci: 1. Otton, 2. Kazimierz III, 3. Świętobor I, 4. Bogusław VII

Wykształcony na Uniwersytecie Praskim był wytrawnym politykiem związanym z dworem cesarskim Karola IV w Pradze. Sprzymierzył się z Polską przeciw Brandenburgii. Z jego inicjatywy w 1346 r. na szczecińskim Wzgórzu Zamkowym wzniesiono murowaną siedzibę książęcą oraz kościół pod wezwaniem św. Ottona.

Studiował w Pradze. Współrządził Z ojcem, a następnie samodzielnie panował w Księstwie Szczecińskim (jeszcze za życia ojca). W okresie jego rządów odżyły pretensje brandenburskie do zwierzchnictwa nad Pomorzem Zachodnim. Jeszcze za życia ojca Barnim uczestniczył w ustalaniu przymierza Księstwa Szczecińskiego z Polską, skierowanego przeciwko Marchii Brandenburskiej (Nakło-1325 r.).

Po zawarciu przez Władysława Łokietka rozejmu z Brandenburgią w 1329 r. Barnim znalazł się samotnie w konflikcie z Brandenburgią. Walka z zaborczym sąsiadem spowodowała oddanie księstwa w lenno papieskie.

Barnim III w 1337 r. zawarł przymierze z królem Polski Kazimierzem Wielkim i Janem Czeskim i doprowadził do formalnego uchylenia zwierzchności brandenburskiej. Od 1378 r. Pomorze Zachodnie zostało lennem cesarskim z zaznaczeniem, iż po wygaśnięciu linii książąt szczecińskich ich następcami będą margrabiowie brandenburscy. Trzeba tu zaznaczyć, iż nadzieje Brandenburgii na rychłe zawładnięcie Księstwem Szcze­cińskim były realne do 1348 r., tzn. do urodzin syna Bamima III ? Kazimierza.

Barnim pomagał księciu wołogoskiemu Bogusławowi V w walce z Meklemburgią.

Zmarł w 1368 r. i pochowany został prawdopodobnie w kościele św. Piotra w Szczecinie.