Barnim I Dobry

Tytuł:
książę pomorski na Sławnie

Urodzony:
1210

Zmarł:
13.11.1278

Rodzice:
Bogusław II
Mirosława

Współmałżonka:
Maria von Lüneburg (kuzynka króla Danii Waldemara II) - dzieci: 1. Anastazja
Małgorzata von Braunschweig (c. księcia brun.-lueneb.) - dzieci: 1. Bogusław IV
Matylda von Brandenburg (c. Ottona III, margrabii bradenburskiego, ślub 1267) - dzieci: 1. Barnim II, 2. Otton I, 3. Mirosława, 4. Beata

Syn Bogusława II, lennik margrabiów brandenburskich. Ponad 30 miastom Pomorza udzielił immunitetu lokacyjnego, Szczecinowi nadał najpierw lubeckie (1237) a następnie magdeburskie (1243) prawa miejskie. Rozbudował drewniany dwór Warcisława.

Do czasu uzyskania pełnoletności księstwem rządziła jego matka, księżna Mirosława. W tym samym czasie częścią zachodnią księstwa władała wdowa po księciu Kazimierzu II, Ingarda, córka króla duńskiego.

Od 1223 r. potęga Danii zaczęła się na Pomorzu załamywać, zwiększyły się natomiast wpływy Brandenburgii usiłującej narzucić swoje zwierzchnictwo. W 1231 r. cesarz niemiecki Fryderyk II nadał margrabiemu brandenburskiemu prawo zwierzchności nad Pomorzem. Książęta zachodniopomorscy nie godzili się z takim stanem rzeczy. Doszło do zbrojnego konfliktu.

W 1264 r. zmarł kuzyn Barnima I, książę Warcisław III (syn Kazimierza II), który panował w zachodniej części księstwa. Barnim I stał się zatem władcą całego Księstwa Zachodniopomorskiego.

W 1269 r. joannici, którym książę nadał liczne dobra, przeszli na stronę Brandenburgii. Książę pozbawił ich dóbr, zaś sprawa oparła się o sąd papieski, w wyniku czego legat papieski rzucił na Barnima I klątwę. Wykorzystali ten fakt Brandenburczycy, zmuszając Barnima do zależności lennej. W 1274 r. doszło do wojny z Brandenburgią. Wojska brandenburskie pustosząc kraj doszły aż do Kamienia. Na pomoc Bamimowi pospieszył książę Bolesław z Wielkopolski. Wojska margrabiego brandenburskiego zostały wyparte z Pomorza, lecz zależności lennej nie udało się zrzucić.

Barnim I prowadził na szeroką skalę kolonizację. Za jego panowania najwyższe stanowiska zajęli przybysze z Zachodu. 30 miastom pomorskim udzielił immunitetu lokacyjnego, tj. praw miejskich. (Szczecin uzyskał je w 1243 r., a kilka lat wcześniej, bo w 1237 r. miasto Szczecin zostało przeniesione z prawa słowiańskiego na prawo niemieckie).

Barnim I był fundatorem wielu klasztorów. Z tego powodu nazywano go Dobrym. Rozszerzył też przywileje biskupów kamieńskich, co doprowadziło do powstania terytorialnego władztwa biskupów, którzy usiłowali przez wiele lat uniezależnić się od władzy książąt pomorskich.

Barnim I zmarł w 1278 r. w Dąbiu pod Szczecinem, ówczesnej swej rezydencji. Pochowany został w Kościele NM Panny w Szczecinie.