ISSN 2081-7142
Rok X Numer 3 (70) październik 2017
Środa, 25 kwiecień 2018
Początki herbu sięgają średniowiecza kiedy to rycerstwo w celu zapewnienia identyfikacji poszczególnych rycerzy, którzy ze względu na wprowadzenie hełmu garnczkowego mieli całkowicie zasłoniętą twarz, a pozostała część ubioru była podobna. Dzięki barwnym znakom umieszczanym na hełmie i tarczy możliwa była identyfikacja przynależności poszczególnych rycerzy. Z kolei w czasie wypraw krzyżowych, w których udział brało rycerstwo z wielu państw, oznaczenia rycerzy pozwalały na odróżnienie sojuszników od wrogów. W Polsce herby wprowadzono w XIII wieku, kiedy to określano je w łacinie arma, insignia lub clenodium. Początkowo w XIII wieku herb stanowił symbol przynależności do danej ziemi (suwerena). W okresie między XIII a XV wiekiem herb stał się oznaką przynależności do stanu szlacheckiego i z czasem zyskuje elementy odróżniające ich od suwerena. W późniejszym czasie herbów zaczynają używać miasta, korporacje, cechy rzemieślnicze, mieszczanie i chłopi.
Elementy herbu:
Tarcza herbowa. Kształt tarczy herbowej ma swój rodowód w tarczy obronnej, który zmieniał się na przestrzeni czasu zależnie od kraju i mody. W ciągu wieków wyłoniły się typy tarcz, które charakteryzowały się szczególnym upodobaniem niektórych narodów, co znalazło odzwierciedlenie w ich zwyczajowych nazwach (tarcza hiszpańska, tarcza francuska). Jeśli w nadaniu herbu nie określono kształtu tarczy istnie dowolność w stosowaniu różnych wzorów. W przeciwnym przypadku jej zmiana jest nadużyciem. Pole tarczy często jest dzielone przy pomocy linii heraldycznych: w pas, w słup, w krzyż, w skos, w lewy skos, w krzyż skośny, w rosochę w klin i promieniście. Wyróżniamy następujące rodzaje linii heraldycznych: prosta, falista, ząbkowana, łamana, blankowana, otrzewiowa, półkolista. Herby państwowe często składają się z 2, 3 lub czterech tarcz np. 2 tarcze rozmieszczone centralnie lub 3 tarcze w pionie na tarczy głównej.
Godło heraldyczne. Godło jest zasadniczym elementem graficznym na tarczy herbowej. Wywodzi się ze znaków rodowych, terytorialnych lub bojowych. W wyniku podziału tarczy powstają heraldyczne figury zaszczytne pierwszego rzędu: głowica, podstawa, pas, słup, skos, skos lewy, krzyż, krzyż skośny, klin, krokiew, rosocha i skraj. Klin, krokiew i rosocha mogą być używane "na opak", gdy odwróci się je w pionie. Figury zaszczytne drugiego rzędu otrzymuje się poprze podzielenie tarczy w pas, w słup i skos 3 lub więcej razy. Godło herbowe mogą stanowić postacie ludzkie (rycerz, święty), zwierzęta (orzeł, koń, tur, wół, jeleń, niedźwiedź, kozioł, dzik, lis, ryba, rak, kruk), ciała niebieskie (gwiazda, księżyc, słońce), zwierzęta fantastyczne (rybogryf, gryf, smok, jednorożec), rośliny (dąb, lipa, róża, lilia, kłos, winorośl, szyszka chmielu, snop zboża), przedmioty (koło wodne, koło zębate, koło wozowe, kielich, korona, pierścień, strzała, rogacina, miecz, topór, klucz, podkowa, młot, kosa, waga, beczka, dzban), krzyże (łaciński, półtorakrzyż, podwójny, patriarchalny, grecki, prawosławny, półtrzeciakrzyż, kawalerski, ćwiekowy, skośny, papieski, trójlistny, rozdarty, laskowany, mantuański, łapowy, zdwojony, liliowy, tau, maltański, strzałkowy, kotwicowy, kulowy) itp.
Dodano: 2007-09-21 18:43:14
Modyfikowano: 2014-05-28 18:53:42